ΒΕΡΓΙΝΑ
Η Βεργίνα είναι μικρή κωμόπολη στη Μακεδονία, στον Νομό Ημαθίας που διοικητικά υπάγεται στην περιφέρεια Κεντρικής Μακεδονίας. Βρίσκεται 13 χλμ. νοτιοανατολικά της Βέροιας, πρωτεύουσας του νομού, και περίπου 80 χλμ. νοτιοδυτικά της Θεσσαλονίκης. Ο πληθυσμός της κωμόπολης ανέρχεται στις 2.000 περίπου κατοίκους και βρίσκεται στους πρόποδες των Πιερίων Ορέων, σε υψόμετρο 120 μέτρων από τη θάλασσα.
Η κωμόπολη βρίσκεται στη θέση των αρχαίων Αιγών, πρωτεύουσας της αρχαίας Μακεδονίας, και έγινε παγκοσμίως γνωστή το 1977, όταν η Πανεπιστημιακή Ανασκαφή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου, υπό τον καθηγητή αρχαιολογίας Μανόλη Ανδρόνικο και τους συνεργάτες του, ανακάλυψε τους τόπους ταφής των Μακεδόνων βασιλέων και ανάμεσα στους άλλους τάφους και ένα ταφικό μνημείο που, σύμφωνα με την επιχειρηματολογία του Ανδρόνικου, ήταν του βασιλιά Φιλίππου Β΄, πατέρα του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Η ανακάλυψη αυτών των ευρημάτων πιστοποίησε και τη θέση της αρχαίας πόλης των Αιγών, της πρώτης πρωτεύουσας του μακεδονικού βασιλείου.
Ιστορία
Κατά τον 8ο και 7ο αιώνα π.Χ. η περιοχή κυριαρχείτο από Ιλλυρικές φυλές που δημιούργησαν μια στρατηγική βάση στη θέση των μετέπειτα Αιγών. Όταν στις αρχές του 7ου αιώνα π.Χ. τοπικές Θρακικές και Παιονικές φυλές επαναστάτησαν, οι Ιλλυριοί αποσύρθηκαν.[1] Το 650 π.Χ. περίπου, οι Αργεάδες, ένας αρχαίος Ελληνικός βασιλικός οίκος με αρχηγό τον Περδίκκα τον Α΄, έφυγαν από το Άργος και ίδρυσαν την πρωτεύουσά τους στις Αιγές, ιδρύοντας έτσι ταυτόχρονα και το βασίλειο της Μακεδονίας.[1] Από τις Αιγές απλώθηκαν στην κεντρική Μακεδονία και μετατόπισαν τον τοπικό πληθυσμό των Πιερίων. Η περιοχή της σημερινής Βεργίνας, η οποία κατοικούνταν από Πιέριους, έμεινε έτσι ακατοίκητη μέχρι τα μέσα του 6ου αιώνα π.Χ. Μετά το 550 π.Χ., ένας μακεδονικός πληθυσμός εγκαταστάθηκε στην περιοχή. Κατά τον 5ο αιώνα π.Χ., ο βασιλιάς Αρχέλαος ο Α΄ μετέφερε την μακεδονική πρωτεύουσα βορειότερα στην Πέλλα, μέσα στην κεντρική Μακεδονική πεδιάδα.[2] Οι Αιγές παρέμειναν ένα σπουδαίο τελετουργικό κέντρο, αλλά έχασαν μια γιορτή προς τιμήν του Δία που τελούνταν πλέον στο Δίον.[2] Οι Αιγές συνέχισαν να ακμάζουν ακόμη και μετά τις επιδρομές του 3ου αιώνα π.Χ. και νέες ανασκαφές αποδεικνύουν ότι κατά τον 1ο αιώνα μ.Χ. κατοικούνταν ακόμη.[3][4]
Η σύγχρονη κωμόπολη της Βεργίνας ιδρύθηκε το 1922 ανάμεσα στους δύο οικισμούς Κούτλες και Μπάρμπες[5], οι οποίοι προηγουμένως ανήκαν στον Τούρκο Μπέητων Παλατιτσίων, και στους οποίους κατοικούσαν 25 οικογένειες στην υπηρεσία του Μπέη. Κατά την επανάσταση του 1821 οι κάτοικοι των δύο οικισμών αγωνίστηκαν κατά των Οθωμανών. Σπουδαίοι αγωνιστές της επανάστασης του 1821 ήταν οι Σταμάτιος Κωνσταντίνου (γεν. 1804), Δήμος Μαργαρίτη και Κωνσταντίνος Μαργαρίτη.[6][Σημ. 1][7][Σημ. 1] Μετά τη Συνθήκη της Λωζάννης (24/7/1923) και την έξωση των μπέηδων, η γη διαμοιράστηκε σε οικόπεδα στους εκεί κατοίκους και σε 121 ελληνικές οικογένειες από τη Βουλγαρία και τη Μικρά Ασία, μετά από τις ανταλλαγές πληθυσμών ανάμεσα στην Ελλάδα, τη Βουλγαρία και την Τουρκία. Το όνομα της νέας πόλης προτάθηκε από τον τότε Μητροπολίτη Βέροιας, Κωνστάντιο Β΄, ο οποίος την ονόμασε Βεργίνα προς τιμήν της θρυλικής βασίλισσας Βεργίνας, που έζησε στην περιοχή της Βέροιας και ήταν η τελευταία Ελληνίδα ηγεμόνας της περιοχής, γόνος της οικογένειας των Παλαιολόγων, πριν από την οριστική άλωση της Βέροιας από τους Οθωμανούς το 1433.
Αρχαιολογικές έρευνες και ευρήματα
Η θέση της σημερινής Βεργίνας αρχικά θεωρήθηκε από τους ανασκαφείς ότι συμπίπτει με την αρχαία πόλη Βάλλα, που, σύμφωνα με τον Πλίνιο (Φυσ. Ιστ. 4.10.34), ήταν μια πόλη που βρισκόταν στα Πιέρια όρη, νότια του ποταμού Αλιάκμονα.[8] Το 1968, ο Βρετανός ιστορικός Nicolas Hammond, καθηγητής στο πανεπιστήμιο τουΜπρίστολ, πρότεινε τον συσχετισμό του αρχαιολογικού χώρου της Βεργίνας με τις αρχαίες Αιγές, την πρώτη πρωτεύουσα του μακεδονικού βασιλείου, στην οποία βρισκόταν το βασιλικό νεκροταφείο των Μακεδόνων, αλλά η πρότασή του δεν έγινε δεκτή από τους άλλους επιστήμονες.[8] Το 1977, ωστόσο, με την ανακάλυψη από τοΑριστοτέλειο Πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης του σημαντικού ασύλητου τάφου της Βεργίνας, ο τότε ανασκαφέας Μ. Ανδρόνικος, αν και αρχικά είχε πολλές επιφυλάξεις, πείστηκε για την άποψη του Hammond• έτσι, συμφώνησε ότι στη Βεργίνα βρίσκεται το βασιλικό νεκροταφείο των Μακεδόνων, ότι ο τάφος που ανακάλυψε είναι βασιλικός και ότι στη σημερινή Βεργίνα πρέπει να ήταν η θέση των αρχαίων Αιγών.
Πολλά, βεβαίως, έχουν γραφτεί σχετικά με το ποια είναι η αρχαία πόλη που υπήρξε στη θέση της σημερινής Βεργίνας, σε συνδυασμό με το αν οι Αιγές σχετίζονται ή όχι με την Έδεσσα (όπως πολλοί επιστήμονες είχαν στο παρελθόν υποστηρίξει, αγνοώντας ωστόσο το ζήτημα “εάν οι Αιγές βρίσκονταν στην Έδεσσα, πού άραγε βρισκόταν η Έδεσσα;”). Σήμερα η άποψη ότι οι αρχαιότητες της Βεργίνας ανήκουν στις αρχαίες Αιγές και ότι εκεί βρίσκονται οι βασιλικοί τάφοι είναι πλέον η κρατούσα, παρά το ότι ορισμένοι επιστήμονες εξακολουθούν να την αμφισβητούν
Οι αρχαιολόγοι είχαν δείξει ενδιαφέρον για τους λόφους γύρω από τη Βεργίνα ήδη από το 1850, υποψιαζόμενοι ότι μπορεί να βρίσκονταν ταφικά μνημεία. Ανασκαφές άρχισαν το 1861 υπό την επίβλεψη του Γάλλου αρχαιολόγου Leon Heuzey, ο οποίος υποστηριζόταν από τον αυτοκράτορα Ναπολέοντα Γ΄. Βρέθηκαν στη θέση Αγία Τριάδα τμήματα ενός μεγάλου κτηρίου που θεωρείται από πολλούς ότι χρησίμευε ως θερινό βασιλικό ανάκτορο, στην εποχή του βασιλιά Αντίγονου του Δώσωνος. Παρόλ’ αυτά, οι ανασκαφές του Heuzey σταμάτησαν λόγω κινδύνου προσβολής της ανασκαφικής αποστολής από ελονοσία. Ο ανασκαφέας υποστήριξε ότι αυτή ήταν η θέση της αρχαίας πόλης Βάλλας, μια άποψη που επικράτησε μέχρι το 1976.[10] Νεότερες ανασκαφές χρονολόγησαν το ανάκτορο στην εποχή του Φιλίππου Β΄.[11]
Το 1937 το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης με πρωτοβουλία του καθηγητή αρχαιολογίας Κωνσταντίνου Ρωμαίου, αποφάσισε να ιδρύσει στη Βεργίνα πανεπιστημιακή ανασκαφή για την εκπαίδευση των φοιτητών του. Ο Κ. Ρωμαίος ανέσκαψε περισσότερα τμήματα του θεωρούμενου ανακτόρου και έναν μακεδονικό τάφο, ο οποίος προς τιμήν τού ανασκαφέα του ονομάζεται "τάφος του Ρωμαίου"[8], αλλά και πάλι οι ανασκαφές διακόπηκαν λόγω του ελληνοϊταλικού πολέμου το 1940. Μετά τον πόλεμο οι ανασκαφές επαναλήφθηκαν κατά την περίοδο 1950 με 1960 και το υπόλοιπο του "ανακτόρου" ήρθε στην επιφάνεια.
Ο αρχαιολόγος Μανόλης Ανδρόνικος πείστηκε από τον καθηγητή του Κ. Ρωμαίο ότι ένας λοφίσκος, που ανήκε στους τύμβους του νεκροταφείου της αρχαίας πόλης και λεγόταν "η Μεγάλη Τούμπα", έκρυβε σημαντικούς τάφους. Το 1977 ο Ανδρόνικος ξεκίνησε μια ανασκαφή έξι εβδομάδων στην Τούμπα αυτή και ανακάλυψε τέσσερα θαμμένα ταφικά κτίσματα, τα δύο από τα οποία ήταν ασύλητα από τυμβωρύχους. Ο Ανδρόνικος, ενθαρρυμένος και από τη θεωρία του N. Hammond, υποστήριξε ότι αυτοί οι ταφικοί θάλαμοι ήταν τόποι ταφής Μακεδόνων Βασιλέων, συμπεριλαμβανομένου του τάφου του Φιλίππου Β΄ -πατέρα του Μεγάλου Αλεξάνδρου- και μίας από τις γυναίκες του, πιθανώς της Μήδας, πριγκίπισσας από τη Θράκη, καθώς και του τάφου του έφηβου γιου τού Μεγάλου Αλεξάνδρου και της Ρωξάνης,Αλεξάνδρου Δ΄ της Μακεδονίας. Η άποψη αυτή προκάλεσε παγκόσμιο ενθουσιασμό.
Ο ισχυρισμός αυτός αμφισβητήθηκε από ορισμένους επιστήμονες, οι οποίοι, βασιζόμενοι σε μελέτες που έκαναν χρήση της άποψης ότι κάποια κατασκευαστικά στοιχεία των τάφων, οι ζωγραφικές παραστάσεις και ορισμένα κτερίσματα των τάφων αυτών χρονολογούνται δύο δεκαετίες μετά τη δολοφονία και την ταφή του Φιλίππου Β΄ το 336 π.Χ.[12], καθώς και σε μελέτες που χρησιμοποίησαν ανθρωπολογικά στοιχεία[13], υποστήριξαν ότι ο τάφος ανήκει στον Φίλιππο Γ΄, γιο του Φιλίππου Β΄ και ετεροθαλή αδελφό του Μεγάλου Αλεξάνδρου, και στην περίπτωση αυτή, είναι πιθανόν η πλούσια (χρυσελεφάντινη) πανοπλία που βρέθηκε στον τάφο να ανήκει στον Μέγα Αλέξανδρο, καθώς πιστεύεται ότι ο Φίλιππος Γ΄ έφερε τα όπλα πίσω στην Μακεδονία μετά τον θάνατο τού Αλέξανδρου στη Βαβυλώνα.
Μια άλλη μερίδα επιστημόνων αμφισβητεί ότι οι τάφοι είναι βασιλικοί και θεωρεί πιθανότερο να ανήκουν σε σημαντικούς Μακεδόνες αξιωματούχους, που απέκτησαν μεγάλο πλούτο από την εκστρατεία του Μ. Αλεξάνδρου στην Ασία, με βάση την άποψη ότι, την εποχή της επιστροφής των Μακεδόνων από την εκστρατεία αυτή, στη Μακεδονία εισρέει τόσο μεγάλος πλούτος από τα κέρδη της εκστρατείας, που όχι μόνο κοινοί θνητοί διαθέτουν αμύθητους θησαυρούς, αλλά και η αξία του χρυσού, λόγω των μεγάλων ποσοτήτων του, μειώθηκε.
Ο ιστορικός Μιλτ. Χατζόπουλος το 2008 συνοψίζει την αντιπαράθεση που υπήρξε γύρω από την ταυτοποίηση του τάφου και τονίζει τα σφάλματα ή και την προσπάθεια ορισμένων επιστημόνων να μεταχρονολογήσουν τα ευρήματα, ώστε να τα προσαρμόσουν στον Φίλιππο Γ΄ τον Αρριδαίο, ενώ ο ίδιος τεκμηριώνει ότι πρόκειται για τον τάφο του Φιλίππου Β΄.[14] Το 2010, επιστημονική μελέτη των οστών που βρέθηκαν στον τάφο απορρίπτει την περίπτωση να πρόκειται για τον Φίλιππο Γ΄ τον Αρριδαίο και υποστηρίζει βάσιμα ότι τα ευρήματα είναι συμβατά μόνο με τον Φίλιππο τον Β΄.[15] Επιπλέον, πρόσφατες ανακαλύψεις στη νεκρόπολη υποδεικνύουν άλλη τοποθεσία για τον τάφο του Αρριδαίου και της συζύγου του Ανταίας Ευρυδίκης, αν και εκκρεμεί η παρουσίαση λεπτομερειών σχετικά μ’ αυτόν τον ισχυρισμό.[16]
Σε επίρρωση των παραπάνω έρχεται η επιστημονική ανακοίνωση της διευθύντριας της πανεπιστημιακής ανασκαφής στη Βεργίνα, καθηγήτριας αρχαιολογίας του ΑΠΘ, Χρυσούλας Παλιαδέλη με θέμα “Σκελετικό υλικό από τους βασιλικούς τάφους της Βεργίνας - Ερμηνευτικές προσεγγίσεις στα ανθρωπολογικά δεδομένα”[17], στην οποία αναφέρεται ότι μετά από επανεξέταση του σκελετικού υλικού από τον τάφο ΙΙ της Μεγάλης Τούμπας στη Βεργίνα με τη συνδρομή ιατρικών και φυσικοχημικών εξετάσεων και με βάση σειρά επιστημονικών και ιστορικών [18] δεδομένων αποδυναμώνεται η θεωρία της ταύτισής του με τον Φίλιππο τον Αρριδαίο και τεκμαίρεται ότι "Ο βασιλικός τάφος της Βεργίνας ανήκει στον βασιλιά Φίλιππο τον Β΄".
Τρεις ακόμα τάφοι βρέθηκαν το 1980. Οι ανασκαφές στη Μεγάλη Τούμπα συνεχίστηκαν και κατά τις δεκαετίες του 1980 και του 1990. Τον Μάρτιο του 2014 ανακαλύφθηκαν στη Βεργίνα πέντε ακόμη βασιλικοί τάφοι, οι οποίοι, στη φάση της έρευνας, πιθανολογείται ότι ανήκουν στον Αλέξανδρο τον Α΄ και την οικογένειά του ή στην οικογένεια του Κάσσανδρου της Μακεδονίας.
Το Μουσείο και τα Εκθέματα
Μεγάλος αριθμός κτερισμάτων, που είναι έργα τέχνης ή έχουν αξία έργων τέχνης, ήρθε στο φως από τους τάφους, πολλά από τα οποία από χρυσό, όπως η περίφημη λάρνακα με τα αποτεφρωμένα απομεινάρια του Φιλίππου Β΄, που φέρει τον δεκαεξάκτινο ήλιο (ή αστέρι)-σύμβολο της μακεδονικής δυναστείας, η μικρότερη λάρνακα με το δωδεκάκτινο αστέρι και τα στεφάνια από φύλλα και καρπούς βαλανιδιάς.
Όλα τα ευρήματα βρίσκονται μέσα στο μουσείο, το οποίο εγκαινιάσθηκε το 1993 και το οποίο κατασκευάστηκε με τέτοιο τρόπο, ώστε να εγκιβωτίσει τα ταφικά κτίσματα προστατεύοντάς τα, να αναδεικνύει τα εκθέματα και να δείχνει την επανεπιχωματωμένη Τούμπα, όπως ήταν πριν από τις ανασκαφές. Μέσα υπάρχουν τέσσερεις τάφοι και ένα μικρό ιερό, το Ηρώον. Οι δύο σπουδαιότεροι τάφοι, του Φιλίππου Β΄ και του Αλεξάνδρου Δ΄, δεν ήταν συλημένοι και περιείχαν τους κύριους θησαυρούς του μουσείου.
Ο τάφος του Φιλίππου Β΄ (Τάφος II), που χωριζόταν σε δύο θαλάμους (στον κύριο θάλαμο βρέθηκαν τα οστά του αποτεφρωμένου νεκρού βασιλιά και στον προθάλαμο τα οστά μιας αποτεφρωμένης νεκρής γυναίκας), περιείχε τα πολυτιμότερα ευρήματα. Η δωρικού ρυθμού πρόσοψη του θολωτού ταφικού κτίσματος φέρει δύο ζωφόρους. Μια δωρική με τρίγλυφα και μετόπες και πάνω από αυτήν μια ιωνική με αρκετά μεγαλύτερο ύψος• η ζωφόρος αυτή κοσμείται με μια τοιχογραφία που, παρά την κακή κατάσταση στην οποία αποκαλύφθηκε, θεωρείται ιδιαίτερα σημαντική. Πρόκειται για μια ζωγραφική παράσταση με θέμα ένα ομαδικό κυνήγι και δηλώνει ίσως την αγαπημένη ασχολία του νεκρού που ετάφη εκεί.
Ο ελαφρώς μικρότερος Τάφος ΙΙΙ, που αποδίδεται στον Αλέξανδρο τον Δ΄ και στον κύριο θάλαμο του οποίου βρέθηκαν τα οστά του αποτεφρωμένου νεκρού εφήβου, απέδωσε επίσης σημαντικά ευρήματα, ενώ μια στενή ζωφόρος, που απεικόνιζε αρματοδρομία, στόλιζε τους τοίχους του Τάφου.
Ο λεγόμενος τάφος της Περσεφόνης, στους τοίχους του οποίου βρέθηκε μια θαυμάσια τοιχογραφία με θέμα την αρπαγή της Περσεφόνης από τον Άδη, και ο τέταρτος τάφος, που είχε μια εντυπωσιακή είσοδο με τέσσερεις δωρικούς κίονες και πιστεύεται ότι ανήκε στον βασιλιά Αντίγονο Β΄ Γονατά, βρέθηκαν άγρια συλημένοι και δεν απέδωσαν σημαντικά ευρήματα.
Αρχαιολογικός χώρος Βεργίνας
Αρχαιολογικό Μουσείο Θεσσαλονίκης
| Αρχαιολογικό Μουσείο Θεσσαλονίκης | ||
 |
||
| Ίδρυση | 1912 | |
| Τοποθεσία | Μανόλη Ανδρόνικου 6, Θεσσαλονίκη, Μακεδονία Ελλάδα |
|
| Είδος | Αρχαιολογικό | |
| Πρόσβαση | Λεωφορεία 7,10,11,12,31,39,58 και 50 |
|
Άγαλμα του Αρποκράτη, όπως εκτίθεται στο Αρχαιολογικό Μουσείο της Θεσσαλονίκης. Γλυπτό του τέλους του 2ου αιώνα π.Χ.
Στο Μουσείο στεγάζονται ευρήματα από την ανασκαφική έρευνα σε οικόπεδα της πόλης και σε αρχαιολογικούς χώρους και ειδικότερα από τη δραστηριότητα της ΙΣΤ' εφορίας αρχαιοτήτων, που καλύπτει τους νομούς Θεσσαλονίκης, Κιλκίς, Πιερίας, Χαλκιδικής. Για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα φιλοξένησε τα ευρήματα των ανασκαφών του Μανώλη Ανδρόνικου από τη Βεργίνα. Στις εσωτερικές αίθουσες στεγάζονται τα ευρήματα από το νεκροταφείο της Σίνδου. Στις εξωτερικές αίθουσες εκτίθενται αντικείμενα της Νεολιθικής, Κλασικής, Ελληνιστικής και Ρωμαϊκής εποχής, ενώ στον κάτω όροφο παρουσιάζεται η προϊστορική συλλογή παρουσιάζοντας στον επισκέπτη μια διαχρονική εικόνα της πολιτισμικής εξέλιξης όχι μόνο στη Θεσσαλονίκη αλλά και ευρύτερα σε ολόκληρη την περιοχή της Κεντρικής Μακεδονίας.
Στη στοά μπροστά από την είσοδο του Μουσείου βρίσκονται δύο μαρμάρινες σαρκοφάγοι από την Θεσσαλονίκη με κάλυμα στο οποίο απεικονίζεται ο νεκρός να αναπαύεται. Στις πλευρές των σαρκοφάγων εικονίζονται θέματα όπως ο Ορφέας με την άρπα του, οι Αμαζόνες σε μάχη, το κυνήγι του κάπτου της Καλυδώνας κ.α. Πρόκειται για έργα αττικών εργαστηρίων του 2ου-3ου αι.μΧ.
Το Αρχαιολογικό Μουσείο της Θεσσαλονίκης κηρύχθηκε διατηρητέο μνημείο από το Υπουργείο Πολιτισμού το 2001.Το 2002 με σχετικό Προεδρικό Διάταγμα (το 164/2002) το Αρχαιολογικό Μουσείο Θεσσαλονίκης έγινε ανεξάρτητη περιφερειακή μονάδα του Υπουργείου Πολιτισμού.[1]
Πίνακας περιεχομένων
Αξιοσημείωτα εκθέματα
- Το Αγαλμα του Αρποκράτη (τέλη 2ου αιώνα π.Χ.)
- Το κεφάλι του Σεράπιδος (2ος αιώνας π.Χ.)
- Ο Κρατήρας του Δερβενίου (330 π.Χ.)
- Χάλκινο κράνος και χρυσή μάσκα από το νεκροταφείο της Σίνδου (τέλη του 6ου αιώνα)
- Μαρμάρινη θύρα από τον Μακεδονικό Τάφο της Αγίας Παρασκευής
- Αντίγραφο της "Ανακαλυπτόμενης" Αφροδίτης (421/420 π.Χ.)
- Χρυσά διαδήματα, χρυσά δισκάρια και χρυσά κεφάλια Μέδουσας (350 - 325 π.Χ.)
- Η πόρτα της Ποτίδαιας
Εικόνες
-
Βάθρο του 2ου αι. π.Χ με την επιγραφή: ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΝ ΦΙΛΙΠΠΟΥ ΒΑΣΙΛΙΣΣΑΝ
-
Χρυσό στεφάνι μυρτιάς από κιβωτιόσχημο τάφο που βρέθηκε στη Σταυρούπολη Θεσσαλονίκης. Χρονολογείται στο τελευταίο τέταρτο του 4ου αι. π.Χ. -
Εκθέματα -
Γυναίκες που ζουν στην αυλή του Μακεδόνα Βασιλιά Αμύντα. Αττικό ερυθρόμορφο πήλινο αγγείο. -
Χάλκινος καλυκωτός κρατήρας, με συμφυή βάση και πλίνθο,
έργο μακεδονικού εργαστηρίου. Περίπου 370 π.Χ.
-
Χρυσή νεκρική μάσκα με μπρούτζινο κράνος Ελληνικού "Ιλλιρικού" τύπου από το ταφικό σύμπλεγμα της Σίνδου, γύρω στο 520 π.Χ. -
Διονυσιακή παράσταση η οποία πιθανόττατα ανήκει στο δάπεδο του επίσημου χώρου ενός πλούσιου σπιτιού.
Ακέφαλο αντίγραφο αγάλματος της Αφροδίτης εξαιρετικής τέχνης. Σώζεται η βάση του.
Ανδριάντας του αυτοκράτορα Αυγούστου (27 π.Χ.-14 μ.Χ.). Η μορφή του μεγάλου Ρωμαίου ηγέτη έχει διατηρήσει την ευγένεια και την πνευματικότητα των ελληνικών πορτραίτων. 
Επιτύμβια στήλη από τη Ν. Καλλικράτεια της Χαλκιδικής. Έξοχο έργο κυκλαδικής τέχνης.Παριστάνεται μία νέα κόρη με περιστέρι. Αρχές 5ου αιώνα π.Χ.
Προσωπογραφικό άγαλμα Ρωμαίας κυρίας της εποχής του Μ. Κωνσταντίνου. Τα σπάνιο αυτό δείγμα της γλυπτικής των τελευταίων χρόνων του αρχαίου κόσμου επιτρέπει να διαπιστώσουμε τη μεταμόρφωση που έχει συντελεστεί στην πλαστική διαπραγμάτευση του ανθρώπινου σώματος.
Επιτύμβια στήλη νέου λυρωδού. Βρέθηκε στην Ποτίδαια της Χαλκιδικής.
Η πλαστική επεξεργασία διατηρεί τις αναμνήσεις του Ιωνικού κόσμου. Γύρω στα 370 π.Χ.
Επιτύμβιο ανάγλυφο από τη Λητή. Εικονίζονται άντρες και υπηρέτες και φέρει την υπογραφή του καλλιτέχνη "Εύανδρος Ευάνδρου Βεροιαίος εποίει". 1ος αιώνας π.Χ.
Επιτύμβιο μνημείο. Εικονίζονται δύο άντρες με άλογα. !ος αιώνας π.Χ.
Αττική σαρκοφάγος με παράσταση του Διονυσιακού θιάσου από το δυτικό νεκροταφείο της Θεσσαλονίκης. Εικονίζονται σάτυροι, μαινάδες, έρωτες και μικρά παιδιά που τρυγούν σταφύλια. Στην πίσω πλευρά γύπες επιτίθονται εναντίον κενταύρων. 
Top
ΕΚΘΕΜΑΤΑ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΤΑΦΟΥ ΤΗΣ ΒΕΡΓΙΝΑΣ 
Ελεφαντοστέινα κεφαλάκια που κοσμούσαν την ξύλινη κλίνη στο Μεγάλο τάφο της Βεργίνας.
Εικονίζεται ο Μ. Αλέξανδρος και η μητέρα του, Ολυμπιάδα.
Ελεφαντοστέινο κοκκαλάκι που εικονίζει το βασιλιά Φίλιππο Β΄. Από το μεγάλο τάφο της Βεργίνας.
Η χρυσή λάρνακα που βρέθηκε στο θάλαμο του μεγάλου τάφου της Βεργίνας. Περιείχε τα οστά του Βασιλιά -πιθανότατα του Φιλίππου Β΄.Στις πλευρές της λάρνακας υπάρχουν φυτικά κοσμήματα και το κάλυμμά της κοσμείται με το άστρο, έμβλημα της μακεδονικής δυναστείας.
Οκτάστινα άστρα κοσμούν τα 3 χρυσά ελάσματα που βρέθηκαν στο μεγάλο τάφο της Βεργίνας.
Αργυρό επιχρυσωμένο διάδημα -πιθανά βασιλικό- από το μεγάλο τάφο της Βεργίνας.
Χάλκινες επίχρυσες κνημίδες από το Μεγάλο τάφο της Βεργίνας. 
Ο θώρακας του νεκρού από το Μεγάλο τάφο της Βεργίνας. Είναι σιδερένιος με χρυσές διακοσμητικές ταινίες.
Σιδερένιο Μακεδονικό κράνος. Από το μεγάλο τάφο της Βεργίνας. 
Χρυσό στεφάνι βαλανιδιάς. Βρέθηκε μέσα στη λάρνακα του θαλάμου του μεγάλου τάφου της Βεργίνας.
Είναι το εντυπωσιακότερο αρχαίο στεφάνι που βρέθηκε μέχρι τώρα.
Top
ΨΗΦΙΔΩΤΑ ΡΩΜΑΪΚΩΝ ΧΡΟΝΩΝ 
Τμήμα ψηφιδωτού δαπέδου αυτοκρατορικών ρωμαϊκών χρόνων. Παριστάνει ανδρική μορφή που συμβολίζει τον κόσμο της θάλασσας.
Τμήμα ψηφιδωτού δαπέδου αυτοκρατορικών ρωμαϊκών χρόνων. Παριστάνει γυναικεία μορφή που συμβολίζει τον κόσμο της θάλασσας. Top
ΣΚΕΥΗ-ΑΓΓΕΙΑ 
Ο λυχνούχος, ορειχάλκινο διάτρητο σκεύος. Στον πυθμένα του στηρίζονταν ένα λυχνάρι.
Χάλκινος αμφορέας που διατηρεί και το κάλυμμά του. Από το Δερβένι. Τέλη του 4ου π.Χ. αιώνα.
Χάλκινος κάδος από το Δερβένι. Αρχές του π.Χ. αιώνα.
Ο μεγάλος επίχρυσος ορειχάλκινος κρατήρας του Δερβενίου με ανάγλυφες παραστάσεις είναι έργο εξαιρετικό του 330 π.Χ. Οι ελικοειδείς λαβές του κοσμούνται με ανάγλυφες μορφές (εδώ ο Ηρακλής).
Γυάλινα αγγεία των ρωμαϊκών χρόνων.Η νέα αυτή ύλη, με την ευαίσθητη χρωματική ποικιλία, έδωσε στους τεχνίτες την ευκαιρία να δημιουργήσουν θαυμάσια σχήματα.
Θαυμάσιο αγγείο από πορσελάνη, μοναδικό στην Ελλάδα. Εικονίζεται η Άρτεμη μέσα στο δάσος. Προέρχεται από την πτολεμαϊκή Αίγυπτο και βρέθηκε σε τάφο του 2ου π.Χ. αιώνα στη Θεσσαλονίκη. Top
ΧΡΥΣΑ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΑ-ΟΠΛΑ 
Χρυσό μετάλλιο με πορτραίτο της Ολυμπιάδας στη μία όψη και έφιππη Νηρηίδα στην άλλη.
Πρέπει να έχει κοπεί στα μέσα περίπου του 3ου μ.Χ. αιώνα με την ευκαιρία των Ολυμπιακών Αγώνων που τελούνταν στη Μακεδονία.
Χρυσά περιδαίραια από το Δερβένι. 4ος π.Χ. αιώνας.
Αιχμή και σαυρωτήρας σάρισσας. Η σάρισσα -ένα μακρύ ακόντιο- ήταν το χαρακτηριστικό όπλο της Μακεδονικής Φάλαγγας.
Περιλαίμιο θώρακα, δερμάτινο με επένδυση από χάλκινες φολίδες. Από το Δερβένι. 4ος αιώνας π.Χ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου